Orędzie na Światowy Dzień Modlitw o Powołania 1991

Rok: 1991
Autor: Jan Paweł II (od 1978)

Jan Paweł II

Orędzie na Światowy Dzień Modlitw o Powołania 1991

Katecheza – fundament dialogu powołaniowego

Czcigodni Bracia w biskupstwie, umiłowani Bracia i Siostry na całym świecie!

1. Świadom, że każde powołanie jest darem Bożym, o który musimy się modlić i na który musimy zasłużyć świadectwem życia, zwracam się jak co roku do was, aby zaprosić całą wielką rodzinę katolicką do duchowego uczestnictwa w XXVIII Światowym Dniu Modlitw o Powołania, który będziemy obchodzić 21 kwietnia przyszłego roku.

Dzień ten już od dawna stanowi szczególną okazję do refleksji nie tylko nad powołaniem do kapłaństwa i życia konsekrowanego, ale także nad obowiązkiem spoczywającym na całej chrześcijańskiej wspólnocie: winna ona tworzyć warunki sprzyjające rodzeniu się powołań, pomagać w ich dostrzeganiu i rozpoznawaniu, uczestniczyć w procesie dojrzewania tego wewnętrznego wezwania Boga (por. Optatam totius, 2).

W tym roku pragnę zwrócić waszą uwagę na ten podstawowy element religijnego doświadczenia każdego chrześcijanina, jakim jest katecheza: stanowi ona bowiem fundament wszelkiego autentycznego dialogu powołaniowego z Ojcem niebieskim. Poprzez katechezę Kościół prowadzi wiernych drogą wiary i nawrócenia oraz uczy ich odpowiedzialnego słuchania słowa Bożego, a także wielkodusznej gotowości spełnienia zawartych w nim wymagań. Kościół pragnie w ten sposób tworzyć warunki dla osobowego spotkania z Bogiem, kształtując gorliwych uczniów Pana, uczestniczących w jego uniwersalnej misji. Katecheza jawi się zatem jako konkretna droga prowadząca do odkrycia nie tylko ogólnego zbawczego planu Boga i ostatecznego sensu istnienia i historii człowieka, ale także owego szczególnego planu, który ma On wobec każdej osoby w perspektywie nadejścia Jego królestwa w świecie. „Katecheza dąży więc do tego, aby pogłębiać rozumienie Tajemnicy Chrystusa w świetle Słowa, aż cały człowiek będzie nasycony Jego światłem. Przemieniony przez działanie łaski w nowe stworzenie, chrześcijanin zaczyna naśladować Chrystusa i z dnia na dzień uczy się w Kościele coraz lepiej myśleć jak On, oceniać jak On, postępować zgodnie z Jego przykazaniami i ufać, tak jak On nas do tego wzywa” (Catechesi tradendae, 20).

2. Szczególnie istotnym osiągnięciem katechezy będzie czynienie z niej szkoły modlitwy, czyli formacji do osobistej rozmowy z Bogiem, Stwórcą i Ojcem; z Chrystusem, Nauczycielem i Zbawcą; z Duchem Świętym ożywicielem. Dzięki owej rozmowie to, czego człowiek słucha i czego się uczy, nie pozostaje tylko w umyśle, ale ogarnia serce i dąży do wyrażenia się w życiu. Katecheza bowiem nie może się zadowalać głoszeniem prawd wiary, ale musi skłaniać człowieka do odpowiedzi, po to by każdy przyjął rolę wyznaczoną mu w planie zbawienia i był gotów poświęcić swoje życie dla misji Kościoła, także poprzez doskonalsze naśladowanie Chrystusa w kapłaństwie służebnym lub w życiu konsekrowanym.

Trzeba koniecznie pomagać wiernym, zwłaszcza młodym, w zrozumieniu tego, że chrześcijańskie życie jest przede wszystkim odpowiedzią na Boże wezwanie; trzeba im w tej perspektywie ukazywać szczególny charakter powołań do kapłaństwa i diakonatu, do życia zakonnego i pracy misyjnej, do życia konsekrowanego w świecie, oraz ich szczególne znaczenie dla królestwa Bożego.

3. Katecheci winni zatem być świadomi swej odpowiedzialności wobec Kościoła i wobec tych, do których kierują orędzie wiary. Ich nauczanie, którego celem jest doprowadzenie współczesnego człowieka do odkrycia Boga-Miłości jako Stwórcy, Odkupiciela i Uświęciciela, winno skłaniać dzieci i młodzież do refleksji nad tym, że każdy chrześcijanin ma obowiązek pomagać Kościołowi w wypełnianiu jego misji, może ona bowiem być realizowana jedynie dzięki współdziałaniu różnorakich posług i charyzmatów, którymi obdarzył go Duch Święty; nauczanie to musi także prowadzić do odkrycia, że kapłaństwo służebne jest wspaniałym i bezinteresownym darem ofiarowanym przez Boga Kościołowi i pozwalającym na ściślejsze zjednoczenie z Kapłaństwem Chrystusa (por. Lumen gentium, 10); winno ukazywać we właściwym świetle wartość dziewictwa i celibatu duchownych jako ewangelicznych dróg, które wiodą do całkowitego poświęcenia się Bogu i Kościołowi i dzięki którym chrześcijańska miłość duchowa przynosi obfitsze owoce (por. Perfectae caritatis, 12).

Prowadzący katechezę niech zawsze zachowują integralność ewangelicznego orędzia, które zawiera także wezwanie do doskonalszego naśladowania Chrystusa. Niech w sposób rozumny odpowiadają na wezwanie, które skierował do nich mój poprzednik Paweł VI w swym ostatnim orędziu na Dzień Modlitw o Powołania: „Ukazujcie tę rzeczywistość, nauczajcie tych prawd, przedstawiajcie je w sposób zrozumiały, skłaniający do myślenia i porywający, jak umiał to czynić Jezus, Nauczyciel i Pasterz. Niech nikt nie będzie z naszej winy pozbawiony wiedzy, która jest potrzebna, by nadać życiu inny, lepszy kierunek” (Insegnamenti di Paolo VI, XVI, 1978, s. 259).

4. Pragnę, by moje słowa dotarły do wszystkich, których Duch Święty powołuje do współpracy z sobą: do chrześcijańskich rodziców kapłanów, zakonników i licznych osób świeckich zaangażowanych w pracę wychowawczą. Pragnę zwłaszcza, by moje wezwanie trafiło do serc i umysłów rzeszy katechetów, którzy w różnych Kościołach lokalnych współpracują ofiarnie z Pasterzami w wielkim dziele ewangelizacji nowych pokoleń.

Drodzy katecheci, wasza misja jest ważna i wymaga wielkiej subtelności. Od waszej posługi zależy wzrost i chrześcijańskie dojrzewanie powierzonych wam dzieci i młodzieży. W Kościele potrzebna jest katecheza szerząca znajomość słowa Bożego, wiedzę o sakramentach, liturgii i powinnościach życia chrześcijańskiego. Czasem jednak, szczególnie w pewnych momentach okresu dorastania, potrzebna jest katecheza ułatwiająca wybór drogi życiowej. Tylko w świetle wiary i modlitwy można zrozumieć sens i siłę Bożego wezwania.

Spełniajcie z wiarą waszą posługę katechetów, szukajcie dla niej sił w modlitwie, potwierdzajcie ją konsekwentnym życiem chrześcijańskim. Uczcie się przemawiać do współczesnej młodzieży, bądźcie autentycznymi i wiarygodnymi wychowawcami ukazującymi ewangeliczny ideał jako powszechne powołanie i wyjaśniającymi, na czym polega sens i wartość różnych powołań do życia konsekrowanego.

Biskupów i kapłanów proszę, by dbali o żywotność powołaniowego aspektu katechezy, troszcząc się szczególnie o duchową i kulturową formację katechetów oraz o to, aby ich działalność powołaniowa była wspierana świadectwem świętości życia duszpasterzy.

Wzywam rodziny zakonne, męskie i żeńskie, aby zaangażowały wszystkie swoje możliwości i zdolności w dzieło katechezy, tak by dzięki właściwej współpracy nie stanowiła ona odizolowanej dziedziny pracy duszpasterskiej, lecz jej integralną część. Wysiłek włożony w katechezę Opatrzność zawsze wynagradza hojnym darem nowych i świętych powołań. Zachęcam przede wszystkim zakonników uczących w szkołach katolickich i odpowiedzialnych za nie, aby w ramach swej pracy wychowawczej ukazywali w pełnym świetle wartość powołania kapłańskiego, zakonnego i misyjnego.

Wzywam rodziców, by współpracowali z katechetami tworząc środowisko rodzinne przeniknięte wiarą i modlitwą oraz by kształtowali życie swoich dzieci zgodnie z wymaganiami chrześcijańskiego powołania. Każde konkretne powołanie jest bowiem wielkim darem Boga, który wchodzi pod ich dach.

Na koniec, niech cała społeczność chrześcijańska podejmie z misyjnym entuzjazmem wysiłek rozpoznawania młodych powołań, które Duch Święty nieustannie wzbudza w sercach; niech stara się przez wytrwałą i ufną modlitwę stwarzać właściwy klimat, w którym młodzi będą mogli usłyszeć głos Boga i odpowiedzieć nań wielkodusznie i z odwagą.

„O Jezu, Dobry Pasterzu Kościoła, Tobie powierzamy naszych katechetów; niech pod przewodnictwem biskupów i kapłanów umieją prowadzić tych, którzy zostali im powierzeni, do odkrycia prawdziwego sensu chrześcijańskiego życia jako powołania, aby wsłuchani uważnie w Twój głos wielkodusznie i bezinteresownie Cię naśladowali.

Błogosław nasze parafie i uczyń z nich żywe wspólnoty; niech dzięki modlitwie i życiu liturgicznemu, uważnemu i wiernemu słuchaniu Twojego słowa, wielkodusznej i płodnej miłości bliźniego stają się żyzną ziemią, na której będzie mogło rodzić się i dojrzewać obfite żniwo powołań.

O Maryjo, Królowo Apostołów, błogosław młodych, naucz ich Twojej uległości w słuchaniu słowa Bożego, pomóż im, by tak jak Ty umieli odpowiedzieć wielkodusznym i bezwarunkowym „tak” na tajemnicę miłości i wybrania, którą ukazuje im Pan”.

Watykan, w dniu św. Franciszka z Asyżu, 4 października 1990 r., w dwunastym roku Pontyfikatu.

Jan Paweł II

Góra