Franciszek cofnął suspensę na księdza-poetę Ernesto Cardenala

Papież Franciszek cofnął suspensę „a divinis”, nałożoną w marcu 1983 przez Watykan na nikaraguańskiego księdza i poetę Ernesto Cardenala. Według hiszpańskiego dziennika „El País” oznajmił o tym osobiście 94-letniemu duchownemu nuncjusz apostolski w Nikaragui Polak abp Stanisław W. Sommertag w szpitalu, dokąd sędziwy ” kapłan trafił 4 lutego z powodu zakażenia nerek a stan jego zdrowia lekarze określają jako poważny”. Gazeta podała, że ks. Cardenal przyjął tę wiadomość „świadomie, odprężony i z uśmiechem”. 20 stycznia br. obchodził z gronem przyjaciół swe 94. urodziny, trzymając w rękach swą najnowszą książkę, zatytułowaną “Hijos de las estrellas” (Synowie [lub dzieci] gwiazd).

Suspensa „a divinis” ciążyła na kapłanie w istocie od marca 1983, gdy podczas wizyty w Nikaragui, mocno w owym czasie zrewolucjonizowanej, Jan Paweł II zażądał od kapłana, który był wówczas ministrem oświaty w lewicowym rządzie sandinistów, aby „uregulował swe sprawy z Kościołem”. Ojciec Święty chciał, aby Cardenal przestał pełnić funkcje polityczne, zgodnie zresztą z Kodeksem Prawa Kanonicznego. Podobne żądania przedstawił wtedy także trzem innym księżom, którzy również w tamtym czasie wchodzili w skład rządu. Formalnie ks. Cardenal i pozostali duchowni zostali zawieszeni w czynnościach kapłańskich rok później.

Kapłan-poeta i były polityk Ernesto Cardenal urodził się 20 stycznia 1925 w Granadzie w zachodniej Nikaragui w bogatej rodzinie. Studiował najpierw w ojczyźnie (1947-49, następnie w USA (1949-50) i w 1950 odwiedził Włochy, Hiszpanię i Szwajcarię. Po powrocie do kraju związał się z ruchem oporu wobec rządzącego wówczas reżimem Anastasio Somozy García, wspieranym przez Waszyngton. W 1954 uczestniczył w tzw. rewolucji kwietniowej przeciw dyktaturze, stłumionej przez Somozę.

W 1956 nawrócił się (a właściwie powrócił po latach obojętności religijnej) na katolicyzm i postanowił wstąpić do klasztoru trapistów Matki Bożej z Getsemani w stanie Kentucky (USA), gdzie został uczniem słynnego zakonnika i poety Thomasa Mertona (1915-68). W 3 lata później uznał jednak, że ta forma życia religijnego jest nie dla niego i wyjechał na studia teologiczne do Cuernavaki w Meksyku i tam w 1965 przyjął święcenia kapłańskie.

Po powrocie do Nikaragui m.in. z grupą podobnie jak on myślących duchownych wspólnotę zakonną w Solentiname na wyspie na największym w kraju jeziorze Nicaragua, w której głosił zasady niestosowania przemocy, zaczerpnięte od Mertona. Powstała tam także kolonia artystów prymitywistów. Musiał stamtąd uciekać, gdy władze wykryły, że ks. Cardenal należy do opozycyjnego Frontu Wyzwolenia Narodowego im. Sandino (FSLN). Trafił wówczas na Kubę, gdzie został ambasadorem opozycji sandinowskiej.

19 lipca 1979 wkroczył do Managui wraz z oddziałami rewolucyjnymi sandinistów, którzy obalili reżim Anastasio Somozy Debayle (syna poprzedniego dyktatora). W utworzonym wówczas nowym rządzie, na którego czele stanął Daniel Ortega, został ministrem oświaty. Już wówczas wywołało to sprzeciwy Stolicy Apostolskiej, która – zgodnie z prawem kościelnym – zażądała, aby Cardenal zrzekł się tego stanowiska, gdyż w przeciwnym wypadku zostanie suspendowany. Zrewolucjonizowany duchowny nie chciał jednak ustąpić (podobnie jak dwaj inni duchowni, będący członkami rządu: jego brat jezuita Fernando Cardenal [1934-2016] i Miguel d’Escoto Brockmann [1933-2017]).

Sprawa nabrała szerokiego rozgłosu, gdy 4 marca 1983 przybył do Nikaragui św. Jan Paweł II. Wśród witających go na lotnisku w Managui członków rządu był także ks. E. Cardenal, który jako jedyny ukląkł przez papieżem i wyciągnął do niego rękę, ale Ojciec Święty nie podał mu swojej, lecz pogroził palcem, mówiąc: „Najpierw musisz uregulować sprawy z Kościołem”. Zdjęcie ich obu obiegło wkrótce cały świat, budząc różne komentarze. Po kilku miesiącach Watykan formalnie zawiesił ministra oświaty w czynnościach kapłańskich, usuwając go z szeregów duchowieństwa. „Świecki” Cardenal pozostał na swoim stanowisku do 1987, gdy jego urząd rozwiązano z powodów finansowych.

W 1989 były już minister i austriacki aktor Dietmar Schönherr (1926-2014) założyli w Granada Dom Trzech Światów – projekt na rzecz kultury i rozwoju. W latach 1984-90 Cardenal prowadził i koordynował wielką kampanię alfabetyzacji, która zyskała sobie uznanie UNESCO. Dzięki niej co najmniej pół miliona Nikaraguańczyków nauczyło się czytać i pisać.

Zeświecczony duchowny opuścił FSLN w 1994, gdyż nie mógł się zgodzić z coraz bardziej autorytarnym – jego zdaniem – sposobem kierowania ruchem (wówczas już partią) przez Daniela Ortegę.

Ernesto Cardenal jest czołowym poetą latynoamerykańskim, zdobywcą wielu międzynarodowych nagród literackich, a jego utwory przetłumaczono na ponad 20 języków. Został odznaczony m.in. francuską Legią Honorową i Międzynarodową Nagrodą im. Mario Benedettiego, przyznawaną przez rząd Urugwaju.