Kard. Marc Ouellet kończy 80 lat – 126 kardynałów-elektorów

W dniu 8 czerwca 80 lat skończył prefekt-senior Dykasterii ds. Biskupów, Kanadyjczyk Marc Ouellet, członek Towarzystwa Kapłańskiego św. Sulpicjusza (sulpicjan), tracąc tym samym prawo udziału w przyszłym konklawe. Obecnie liczba uprawnionych do tego purpuratów wynosi 126.

Przyszły kardynał urodził się 8 czerwca 1944 w La Motte (diecezja Amos) na południu kanadyjskiej francuskojęzycznej prowincji Québec jako trzecie z ośmiorga dzieci nauczyciela Pierre’a Ouelleta i Grazielli z domu Michaud. Na chrzcie otrzymał imiona Joseph Armand Marc. We wczesnym dzieciństwie pasjonował się hokejem na lodzie i marzył o uprawianiu tego sportu, ale gdy w wieku 17 lat złamal nogę, zaczął zastanawiać się nad życiem i niebawem postanowił, że zostanie księdzem. Po nauce w kolegium w Berthier (1958-59) i w szkole średniej w Amosie (1959-64), studiował teologię w wyższym seminarium duchownym w Montrealu (1964-68), uzyskując licencjat kościelny z tego przedmiotu na Uniwersytecie w  tym mieście. 25 maja 1968 przyjął święcenia kapłańskie w swej parafii w Amosie.

W latach 1968-70 pracował duszpastersko w parafii Zbawiciela w Val d’Or w swych stronach rodzinnych, po czym  wyjechał do stolicy Kolumbii – Bogoty, gdzie przez rok wykładał filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym, prowadzonym wówczas przez kanadyjską prowincję zgromadzenia sulpicjanów, do którego w rok później sam wstąpił.  Udał się następnie do Rzymu i tam w latach 1972-74 kształcił się na Uniwersytecie św. Tomasza „Angelicum”, wieńcząc to licencjatem z filozofii.

Po powrocie do Ameryki nauczał w wyższych seminariach duchownych w Manizales w Kolumbii (1974-76) i w Montrealu (1976-78). Następnie ponownie znalazł się w Rzymie, gdzie  na Uniwersytecie Gregoriańskim uzyskał w 1983 doktorat z teologii dogmatycznej. Wrócił do Kolumbii i tam w latach 1983-84 był profesorem w wyższym seminariów duchownym w Cali i rektorem seminarium w Manizales (1984-89), a następnie piastował podobne stanowiska w swym dawnym seminarium w Montrealu w Kanadzie (1990-94) oraz w innym seminarium kanadyjskim – św. Józefa (1994-96) w Edmontonie. W latach 1988-94 pełnił też różne stanowiska kierownicze w prowincji kanadyjskiej swego zgromadzenia zakonnego.

Od 1996 ponownie przebywał w Rzymie i tam do 2002 wykładał a od 1997 był kierownikiem katedry teologii dogmatycznej w Instytucie Studiów nad Małżeństwem i Rodziną im. Jana Pawła II na Uniwersytecie Laterańskim. 3 marca 2001 papież-Polak mianował go sekretarzem Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, wynosząc go jednocześnie do godności biskupie i 19 marca tegoż roku osobiście udzielił mu sakry (oraz 8 innym biskupom). Jako motto swej posługi bp Ouellet obrał słowa „Ut unum sint” (Aby byli jedno). Był też sekretarzem Komisji ds. Stosunków Religijnych z Judaizmem, konsultorem kilku innych kongregacji oraz członkiem Międzydykasterialnej Komisji ds. Kościoła w Europie Wschodniej, Międzynarodowej Komisji Teologicznej i rady wydawniczej północnoamerykańskiej wersji międzynarodowego przeglądu teologicznego „Communio”.

15 listopada 2002 św. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem metropolitą Québecu, a na konsystorzu 21 września 2003 włączył abp. Ouelleta w skład Kolegium Kardynalskiego. W dniach 18-19 kwietnia 2005 wziął udział w konklawe, które wybrało papieża Benedykta XVI. Mianował on kanadyjskiego purpurata swym delegatem na dwa kolejne zgromadzenia Synodu Biskupów  w latach 2005 i 2008, a 30 czerwca 2010 ponownie ściągnął go do Watykanu, powołując go na prefekta Kongregacji ds. Biskupów i tym samym na przewodniczącego Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej. W tym charakterze kard. Ouellet uczestniczył w wielu ważnych wydarzeniach ogólnokościelnych i reprezentował papieża na spotkaniach rocznicowych w niektórych Kościołach lokalnych.

W dniach 12-13 marca 2013 jako jeden z poważnych kandydatów-papabili wziął udział w kolejnym konklawe, które tym razem wybrało Franciszka. Nowy papież potwierdził kardynała z Kanady na jego stanowisku prefekta i jako członka innych instytucji kurialnych. Ale 30 stycznia 2023 odwołał 78-letniego wówczas hierarchę z urzędu szefa Kongregacji, powołując na jego miejsce abp. Roberta Prevosta OSA z Peru.

Obecnie jest 236 kardynałów, w tym 126 elektorów i 110 nie mających prawa udziału w konklawe. Z tych pierwszych 7 powołał papież-Polak, 27 – jego następca i 92 – Franciszek a wśród nieelektorów po 36 mianowali Jan Paweł II i Benedykt XVI a 38 – Franciszek.

Najstarszymi wiekowo kardynałami są obecnie Angolczyk Alexandre do Nascimento (1 III 1925), Argentyńczyk poch. chorwackiego Estanislao Esteban Karlic (7 II 1926) i Ugandyjczyk Emmanuel Wamala (15 XII 1926), najmłodszymi zaś Włoch posługujący w Mongolii Giorgio Marengo, ur. 7 VI 1974, Portugalczyk Américo Manuel Alves Aguiar (12 XII 1973) i Francusz François-Xavier Bustillo OFMConv (23 XI 1968). Najdłuższy staż w Kolegium mają obecnie dwaj kardynałowie: Michael Michai Kitbunchu z Tajlandiii i Alexandre do Nascimento z Angoli, mianowani 2 lutego 1983.