Kard. Müller o pięknie modlitwy różańcowej za papieża

„W czasie, gdy przeżywamy niepokój o chorego papieża modlitwa różańcowa pozwala nam na refleksję o istocie posługi Piotrowej, którą Chrystus obdarzył swój Kościół” – powiedział w wywiadzie przeprowadzonym przez Petrę Lorleberg dla portalu KATH.NET kard. Gerhard Ludwig Müller. Był on jednym z uczestników poniedziałkowej modlitwy różańcowej na Placu św. Piotra w intencji poważnie chorego papieża Franciszka.

Kath.net: Eminencjo, czy zechciałby Ksiądz Kardynał podzielić się z nami swoimi subiektywnymi wrażeniami z wczorajszej modlitwy różańcowej w intencji papieża na Placu Świętego Piotra?

Kardynał Gerhard Müller: Była ona bardzo dostojna i pobożna. Modlitwa różańcowa wprowadza nas w tajemnice życia Jezusa, naszego Zbawiciela, jedynego pośrednika między Bogiem a ludzkością. Dla nas, chrześcijan, choroba i śmierć nie są ostateczną katastrofą, jak dla nihilistów i sceptyków, materialistów i ateistów, którzy nie mają nadziei.

Doczesne życie człowieka, z jego niekończącą się tęsknotą za wolnością i miłością, nie kończy się bowiem całkowitym zniweczeniem, ponieważ istnienie ma absolutny sens, a duch wzywa do najwyższej wiedzy, która objawia się nam w wierze w Słowo Boga, które stało się człowiekiem. Ludzki, omylny rozum (Logos) zostaje ogarnięty przez boski, zawsze nieomylny rozum i nagrodzony obecnością Boga w Jego Synu Jezusie Chrystusie, z którego „pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę po łasce” (J 1,16).

Czy Eminencja martwi się o naszego papieża?

– Jako człowiek (i laik w dziedzinie medycyny) nie mam wpływu na jego wiek i stan zdrowia. „Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt” (Ps 90,10), mówi nam doświadczenie. Kiedy chore jest dziecko lub osoba młoda, słusznie myślimy bardziej o wyzdrowieniu fizycznym niż wtedy, gdy choruje osoba starsza. Zawsze jednak modlimy się o dobro doczesne i wieczne zbawienie, powierzając Bogu całą osobę.

Ale perspektywa nadprzyrodzona jest wszechstronna: „postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd…” (Hbr 9,27). Na tym koncentruje się nasza modlitwa za osobę w podeszłym wieku, w której święci w niebie i wierni Kościoła wciąż pielgrzymujący na ziemi jednoczą się z Chrystusem, ich Głową, stojącym przed Bogiem jako „Rzecznik wobec Ojca” (1 J 2, 1).

Księże Kardynale, czy uważa Eminencja, że naszym zadaniem jako katolików jest w tej chwili odłożenie na bok sporów kościelno-politycznych i modlitwa ramię w ramię za naszego Ojca Świętego?

– W tej godzinie nie chodzi o gry o władzę, autorekomendacje i wyścigi kandydatów, ale o refleksję nad istotą posługi Piotrowej, którą Chrystus powierzył swojemu Kościołowi. Jedność Kościoła polega na objawionej prawdzie i nie może zostać zniszczona w polityczno-ideologicznej (konserwatywnej / postępowej) wojnie okopowej. Św. Paweł pisze do Koryntian: „Doniesiono mi o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory. Myślę o tym, co każdy z was mówi: «Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa».  Czyż Chrystus jest podzielony?” (1 Kor 1,11 nn). Nie trzymajmy więc kciuków za jednego z naszych ulubionych kandydatów (jakbyśmy rywalizowali o ulotną nagrodę) i nie twórzmy polityki personalnej w oparciu o horoskopy dziennikarzy i całkowicie niekościelnych polityków, którzy postrzegają Watykan jako nic więcej niż czynnik władzy na światowej scenie politycznej. Módlmy się natomiast, aby Pan dał swojemu Kościołowi dobrych pasterzy według serca Jezusa i aby szczególnie skierował myśli kardynałów na dobro Kościoła i uodpornił ich na myślenie w kategoriach czysto doczesnych.

Czy wiadomo już, czy inni kardynałowie obecnie przybywają lub przygotowują się, aby przybyć do Rzymu?

– Nie, nic o tym nie wiem. Ludzie mogą modlić się za papieża Franciszka wszędzie w chrześcijańskiej nadziei, że całe nasze życie jest w rękach samego Boga, który łaskawie nas przyjmie. I ważne jest, aby zastanowić się nie w kategoriach ludzkiej władzy, ale duchowo i teologicznie nad powszechną posługą pasterską, którą Jezus powierzył św. Piotrowi i jego następcom na rzymskiej katedrze.

Rozmawiała Petr Lorleberg