Kościół i podatki – jak jest naprawdę?

Kościół katolicki w Polsce – podobnie jak inne Kościoły i związki wyznaniowe – ma obowiązek płacić podatki na rzecz państwa i z tej powinności się wywiązuje. Czynią to zarówno kościelne osoby prawne oraz poszczególni duchowni, zarówno prowadzący duszpasterstwo parafialne jak i zatrudnieni na umowę o pracę w kuriach, seminariach, na uniwersytetach, w szkołach, itp. Warto zaznaczyć, że Polska jest jedynym krajem w Europie, gdzie duchowni są opodatkowani z przychodów od posług stricte duszpasterskich oraz od ofiar otrzymywanych z okazji udzielania sakramentów.

Kościół płaci podatki

Art. 55 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego w RP mówi, że majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym, choć są od tego wyjątki w postaci ulg czy zwolnień przewidzianych przez ustawodawcę.

Kościelnymi osobami prawnymi są: metropolie, archidiecezje, diecezje, administratury apostolskie, parafie, kościoły rektoralne, kapituły,Caritas Polska, Caritas diecezjalne, Papieskie Dzieła Misyjne, jak również Ordynariat Polowy, Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonnych Męskich, Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonnych Żeńskich, instytuty życia konsekrowanego (instytuty zakonne i instytuty świeckie) oraz stowarzyszenia życia apostolskiego; prowincje zakonów; opactwa, klasztory niezależne, domy zakonne, wyższe i niższe seminaria duchowne.

Podstawowym celem wszystkich „kościelnych osób prawnych” jest aktywność na polu religijnym. Nie ma jednak przeszkód prawnych, aby podejmowały one działalność gospodarczą jako działalność uboczną, z której zysk będzie przeznaczany na wsparcie celów religijno-kultowych.

Działalność gospodarcza kościelnych osób prawnych polega m.in. na wynajmie i dzierżawie nieruchomości, prowadzeniu wydawnictw, placówek oświatowych, aptek, domów rekolekcyjnych, aż po przetwórstwo czy usługi pogrzebowe. W tym zakresie kościelne podmioty gospodarcze objęte są takimi samymi przepisami podatkowymi jak przedsiębiorstwa świeckie, niekościelne.

Opodatkowana jest także działalność duszpasterska parafii. O powinności wobec fiskusa przypomina także sam Kościół. W „Instrukcji Konferencji Episkopatu Polski w sprawie zarządzania dobrami doczesnymi Kościoła” (pkt. 5.11) czytamy, że: „Duchowni, którzy osiągają przychody z tytułu ofiar otrzymywanych z racji pełnienia funkcji duszpasterskich winni opłacać zryczałtowany podatek dochodowy zgodnie z przepisami z 20 listopada 1998 r. w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne”.

Proboszczowie i wikariusze

Duchowni pracujący w duszpasterstwie parafialnym uiszczają na rzecz państwa kwartalnie zryczałtowany podatek dochodowy. Inne stawki obowiązują proboszczów, a inne wikariuszy. Fiskus przyjmuje za podstawę liczbę mieszkańców parafii oraz jej położenie (wiejska lub miejska). Ilość mieszkańców przyjmuje się według stanu z 31 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy. Dane pochodzą z organów samorządowych prowadzących ewidencję ludności.

Kwartalna stawka ryczałtu od przychodu proboszczów może się wahać od 434 zł, gdy parafia nie liczy więcej niż 1000 osób, poprzez 1040 zł w przypadku parafii 10-tysięcznej, aż do 1559 zł dla parafii liczącej nie mniej niż 20 tys. osób.

Stawka ryczałtu dla wikariuszy zależy nie tylko od liczby mieszkańców parafii, ale też od miejsca jej położenia. Najniższa stawka to 131 zł w przypadku księdza pracującego w parafii do 1000 mieszkańców w mieście lub gminie do 5000 mieszkańców. Natomiast wikariusz z tyle samo liczącej parafii w mieście między 5 a 50 tys. mieszkańców zapłaci co kwartał 273 zł, a w przypadku miasta powyżej 50 tys. mieszkańców – 393 zł. Największa stawka ryczałtu obejmuje wikariusza parafii z ponad 10 tys. wiernych w mieście ponad 50-tysięcznym – 503 zł.

Kwoty ryczałtu dla proboszczów i wikariuszy zamieszczone są w załącznikach nr 5 i 6 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, przy czym co roku są aktualizowane poprzez obwieszczenie Ministra Finansów.

Rektorzy i inne osoby duchowne kierujące jednostkami kościelnymi posiadającymi samodzielną administrację bez wydzielonej części parafii opłacają ryczałt według stawek określonych w załączniku nr 6, dla parafii o liczbie mieszkańców powyżej 1000 do 3000, w zależności od siedziby kierowanej jednostki lub miejsca zamieszkania.

Z kolei księża niepełniący funkcji proboszczów, wikariuszy i rektorów, którzy osiągają przychody z ofiar otrzymywanych w związku z pełnionymi funkcjami duszpasterskimi z misji, rekolekcji oraz innych posług religijnych, opłacają ryczałt według stawek dla wikariuszy w parafii o liczbie mieszkańców powyżej 1000 do 3000, w zależności od miejsca zamieszkania.

Na wniosek osoby duchownej urząd skarbowy może obniżyć stawki ryczałtu, jeżeli liczba wyznawców na danym terenie stanowi mniejszość w ogólnej liczbie mieszkańców. Osoba duchowna jest obowiązana dołączyć do wniosku oświadczenie o liczbie wyznawców.

Obowiązki duchownego-podatnika

Każdy duchowny jest obowiązany powiadomić urząd skarbowy o rozpoczęciu pełnienia funkcji o charakterze duszpasterskim w terminie 14 dni od dnia objęcia funkcji.

Ponadto w razie zmiany miejsca wykonywania funkcji, osoba duchowna powinna w terminie 7 dni zawiadomić o tym zarówno urząd skarbowy w dotychczasowym, jak i nowym miejscu wykonywania obowiązków duszpasterskich oraz podać dane niezbędne do ustalenia wysokości ryczałtu właściwej dla nowego miejsca pracy.

Ustawa wskazuje, że podatek ryczałtowy dotyczy proboszczów i wikariuszy (lub sprawujących porównywalne funkcje) „prawnie uznanych wyznań”, a więc osób duchownych wszystkich Kościołów i związków wyznaniowych działających w Polsce.

Warto zaznaczyć, że Polska jest jedynym krajem w Europie, gdzie duchowni są opodatkowani z przychodów od posług stricte duszpasterskich oraz od ofiar otrzymywanych z okazji udzielania sakramentów.

Co z ZUS?

Osoby, które posiadają na terytorium Polski status osoby duchownej, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu.

Nie ma znaczenia, czy taka osoba ma obywatelstwo polskie, czy też jest cudzoziemcem. Obowiązek ubezpieczeń społecznych wynika z tego, że w Polsce jest uważana za osobę duchowną (tzn. podlega zwierzchnim władzom kościelnym z siedzibą w Polsce). Nie musi zatem stale przebywać na terytorium Polski. Osoby duchowne przebywające na misjach poza granicami kraju nadal podlegają ubezpieczeniom w Polsce, chyba, że przepisy regulujące koordynację systemów zabezpieczenia społecznego obowiązujące pomiędzy Polską, a krajem na terytorium którego będzie prowadzona działalność misyjna, stanowią inaczej.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osoby duchownej stanowi kwota deklarowana, nie niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę. W 2019 r. minimalne wynagrodzenie wyniosło 2250 zł brutto.

Roczna podstawa wymiaru tych składek nie może przekroczyć w roku kalendarzowym kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia chorobowe i wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

W tym przypadku nie ma ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek do trzydziestokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego na dany rok kalendarzowy. Ograniczenie to dotyczy tylko składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Jeśli duchowny uzyskuje przychód z umowy o pracę, który stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe i w przeliczeniu na miesiąc jest niższy od minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązkowo podlega również ubezpieczeniom społecznym z tytułu bycia osobą duchowną. Podstawę wymiaru składek w tym przypadku stanowi różnica pomiędzy minimalnym wynagrodzeniem za pracę a kwotą przychodu z umowy o pracę.

Przykład 1

Ks. Tomasz był zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1 marca 2018 r. do 31 maja 2018 r. Uzyskiwał z tytułu zatrudnienia wynagrodzenie w wysokości 1200 zł miesięcznie. Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tytułu zatrudnienia była więc niższa od minimalnego wynagrodzenia (w 2018 r. – 2100 zł). W związku z tym ks. Tomasz podlegał w tym okresie obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym również z tytułu bycia osobą duchowną. Obowiązująca go najniższa podstawa wymiaru składek wynosiła 900 zł. To różnica pomiędzy minimalnym wynagrodzeniem a podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy (2100 zł–1200 zł).

Przykład 2

Od 1 marca 2018 r. do 30 czerwca 2018 r. ks. Marek był zatrudniony u dwóch pracodawców w niepełnym wymiarze czasu pracy. Miesięcznie uzyskiwał przychód (wynagrodzenie) w wysokości – 600 zł u pierwszego pracodawcy, 700 zł u drugiego pracodawcy. Łączna kwota podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tytułu zatrudnienia była niższa od minimalnego wynagrodzenia. Ks. Marek podlegał więc obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym również z tytułu bycia osobą duchowną. W okresie tym obowiązująca go najniższa podstawa wymiaru składek wynosiła 800 zł (2100 zł–1300 zł).

Przykład 3

Siostra Zofia była zatrudniona w niepełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 1 lutego 2018 r. do 31 maja 2018 r. Uzyskiwała z tytułu zatrudnienia przychód w wysokości 1000 zł miesięcznie. Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tytułu zatrudnienia była więc niższa od minimalnego wynagrodzenia. W związku z tym s. Zofia podlegała w tym okresie obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym również z tytułu bycia osobą duchowną. Przez cały kwiecień 2018 r. s. Zofia przebywała na zasiłku chorobowym, do którego miała prawo z tytułu zatrudnienia. Tym samym, podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z umowy o pracę wynosiła „0” zł. Podstawę wymiaru składek z tytułu bycia osobą duchowną za kwiecień 2018 r. stanowiła więc kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę 2100 zł (2100 zł–0 zł).

Wysokość składek na poszczególne rodzaje ubezpieczeń społecznych jest określona w stopach procentowych, jednakowych dla wszystkich ubezpieczonych:

– na ubezpieczenie emerytalne – 19,52% podstawy wymiaru,
– na ubezpieczenia rentowe – 8% podstawy wymiaru,
– na ubezpieczenie chorobowe – 2,45% podstawy wymiaru,
– na ubezpieczenie wypadkowe – wysokość stopy procentowej składki jest zróżnicowana.

Składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe za członków zakonów kontemplacyjno–klauzurowych oraz misjonarzy (w okresach pracy na terenach misyjnych) finansowane są w 100% przez Fundusz Kościelny.

Składki na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe pozostałych osób duchownych są finansowane przez duchownych – w wysokości 20% składki oraz Fundusz Kościelny – w wysokości 80% składki.
Jeśli jednak podstawa wymiaru składek zostanie podniesiona na własne żądanie ubezpieczonego – składkę obliczoną od podniesionej części podstawy wymiaru finansują sami duchowni, bądź też właściwe instytucje diecezjalne lub zakonne.

Gdy duchowny jest delegowany do pracy w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, kraj, w którym powinien być ubezpieczony, wskazują przepisy prawa wspólnotowego o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Osoby duchowne objęte są obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi od dnia, w którym zostały przyjęte do stanu duchownego do dnia, w którym z niego wystąpią.

Składki na dobrowolne ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansują w całości sami duchowni.

Ubezpieczenie zdrowotnie osób duchownych

Obowiązkowo ubezpieczeniu zdrowotnemu podlegają: duchowni, w tym członkowie zakonów męskich i żeńskich kościoła katolickiego i innych związków wyznaniowych oraz alumni wyższych seminariów duchownych i teologicznych, postulanci, nowicjusze i junioryści zakonów męskich i żeńskich oraz ich odpowiednicy z wyłączenie osób, które nie mają obywatelstwa państwa członkowskiego UE lub EFTA – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym i nie są osobą, która legalnie mieszka w państwie członkowskim UE lub EFTA innym niż Polska, ale przebywają w Polsce np. na podstawie wizy czy zezwolenia na pobyt czasowy lub ze względów humanitarnych lub też uzyskały w Polsce status uchodźcy (takie osoby mogą przystąpić do ubezpieczenia zdrowotnego dobrowolnie).

Przykład 1

Obywatel Ukrainy jest członkiem zarejestrowanego w Polsce zgromadzenia zakonnego i kształci się jako alumn w seminarium duchownym. Nie skończył jeszcze 25 lat. Nie ma obywatelstwa państwa członkowskiego UE lub EFTA. Przebywa w Polsce na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy. Jako alumn nie podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, może natomiast przystąpić do niego dobrowolnie. Aby to zrobić, musi złożyć pisemny wniosek w oddziale Narodowego Funduszu Zdrowia.

Duchowny, który uzyskuje przychody z więcej niż jednego tytułu do objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym, opłaca składkę z każdego z nich odrębnie.

Wyjątkiem jest osoba duchowna, która nie jest podatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób duchownych, o ile uzyskuje przychód jedynie z tytułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego jako m.in. zatrudniony pracownik lub emeryt czy rencista.

W takich przypadkach duchowny nie jest zgłaszany do ubezpieczenia zdrowotnego i nie opłaca na nie składki z tytułu bycia osobą duchowną. Składka na to ubezpieczenie jest opłacana jedynie z tytułu zatrudnienia lub pobierania jednego z tych świadczeń.

Przykład 2

Duchowny nie jest podatnikiem zryczałtowanego podatku od przychodów osób duchownych. Jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę od 1 kwietnia 2018 r. Od 15 stycznia 2018 r. do 31 marca 2018 r. wykonywał umowę zlecenia. Składka na ubezpieczenie zdrowotne w okresie zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia powinna być opłacana z obu tytułów. Natomiast od 1 kwietnia 2018 r. składka ta powinna być opłacana wyłącznie z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Przykład 3

Ks. Ignacy ma ustalone prawo do emerytury, w związku z tym składka na ubezpieczenie zdrowotne opłacana jest wyłącznie z tytułu pobierania tego świadczenia. Od 26 maja 2018 r. został powołany na stanowisko proboszcza parafii i z tego powodu uzyskał status podatnika zryczałtowanego podatku od przychodów osób duchownych. Wraz z nabyciem statusu podatnika zryczałtowanego podatku od przychodów osób duchownych ks. Ignacy powinien zostać zgłoszony do ubezpieczenia zdrowotnego mimo, że składka na to ubezpieczenie jest już opłacana z tytułu pobierania emerytury. Składka na ubezpieczenie zdrowotne jest miesięczna i niepodzielna, więc podstawę wymiaru tej składki za maj będzie stanowiła kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Podstawa wymiaru składki na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne duchownego, który jest podatnikiem zryczałtowanego podatku od przychodów osób duchownych lub podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych to:

– kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę (2250 zł brutto w 2019 r.),

– kwota różnicy pomiędzy minimalnym wynagrodzeniem za pracę a kwotą podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ze stosunku pracy,

– kwota zadeklarowana do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (w przypadku zadeklarowania do tej podstawy kwoty wyższej od obowiązującej danego duchownego najniższej podstawy.

Przykład 1

Ks. Igor jest podatnikiem zryczałtowanego podatku od osób duchownych. Zostaje zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Składka na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne jest opłacana z obu tytułów, zarówno z tytułu stosunku pracy, jak i z tytułu bycia osobą duchowną. Podstawę wymiaru tej składki, stanowi kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Przykład 2

Ks. Paweł jest podatnikiem zryczałtowanego podatku od osób duchownych. Jest objęty obowiązkowo ubezpieczeniami społecznymi i ubezpieczeniem zdrowotnym oraz nie ma innego tytułu do ubezpieczeń. Jako podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne ksiądz Paweł zadeklarował kwotę wyższą niż minimalne wynagrodzenie za pracę – 2500 zł. W tym przypadku podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne będzie wynosiła tyle, ile podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, czyli 2500 zł.

W przypadku osób duchownych, które nie są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych ani podatnikami zryczałtowanego podatku od przychodów osób duchownych, podstawę wymiaru składki stanowi kwota specjalnego zasiłku opiekuńczego, który przysługuje na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych. Do 31 października 2019 r. wynosi ona 620 zł brutto. Od 1 listopada ma ulec zmianie.

Taka sama podstawa wymiaru składki obowiązuje w przypadku ubezpieczenia zdrowotnego alumnów wyższych seminariów duchownych i teologicznych oraz postulantów, nowicjuszy i juniorystów zakonów męskich oraz żeńskich i ich odpowiedników w innych związkach wyznaniowych.

Osoby duchowne objęte są obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym od dnia, w którym zostały przyjęte do stanu duchownego, do dnia wystąpienia z niego.

Zwolnienia podatkowe

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT), wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych z niegospodarczej działalności statutowej – w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej.

Dochody z pozostałej działalności kościelnych osób prawnych mogą być objęte zwolnieniem podatkowym, jeżeli przeznaczone zostaną na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.

Na mocy ustawy o podatku od towarów i usług (VAT), zwalnia się z podatku „usługi oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną”, realizowane m.in. przez Kościoły i związki wyznaniowe, wymienione w ustawach o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej oraz o stosunku Państwa do Kościołów i innych związków wyznaniowych.

Zwolnione z podatku jest ponadto „zapewnienie personelu przez kościoły i związki wyznaniowe” – w celu zapewnienia opieki duchowej – w przypadku usługi w zakresie opieki medycznej wykonywanej przez podmioty lecznicze (czyli np. szpitale i hospicja); usługi pomocy społecznej (np. domy pomocy społecznej, placówki dla osób niepełnosprawnych czy placówki opiekuńczo-wychowawcze); usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą; jednostki objęte systemem oświaty oraz usługi zakwaterowania, w tym bursy czy internaty.

Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego wskazuje, że kościelne osoby prawne są zwolnione z podatku od nieruchomości lub ich części, stanowiących własność tych osób lub używanych przez nie na podstawie innego tytułu prawnego na cele niemieszkalne, z wyjątkiem części zajmowanej na wykonywanie działalności gospodarczej.

Zwolnienie od podatku od nieruchomości obejmuje nieruchomości lub ich części przeznaczone na cele mieszkalne duchownych i członków zakonu, jeśli: są one wpisane do rejestru zabytków; służą jako internaty przy szkołach i seminariach duchownych, domy zakonów kontemplacyjnych, domy formacyjne zakonów i domy księży emerytów (sióstr emerytek); znajdują się w budynkach kurii diecezjalnych i biskupich, zakonnych zarządów generalnych i prowincjalnych w Sekretariacie Prymasa Polski i w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski.

Ponadto nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze spadku, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej oraz sprowadzane z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier.

Nabywanie tychże rzeczy i praw majątkowych jest zwolnione od opłat sądowych i notarialnych, z wyłączeniem opłat kancelaryjnych.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych mówi z kolei, że rada gminy może wprowadzić opłatę reklamową od umieszczonych tablic lub urządzeń reklamowych. Opłaty tej nie pobiera się, jeśli służą one wyłącznie upowszechnianiu informacji „o charakterze religijnym, związanym z działalnością kościołów lub innych związków wyznaniowych, o ile tablica reklamowa usytuowana jest w granicach terenów użytkowanych jako miejsca kultu i działalności religijnej oraz cmentarzy (art. 17a, ust. 5, pkt. 4b).

Darowizny

Darowizny przekazywane na działalność Kościołów i związków wyznaniowych można podzielić na dwie grupy – darowizny na cele kultu religijnego i na cele charytatywno-opiekuńcze. Każda z tych darowizn pozwala na ulgi podatkowe, ale ich górna wartość zależy od rodzaju i charakteru darowizny.

Jak wyjaśnia serwis podatkowy pit.pl, w przypadku osób fizycznych odliczenie od dochodu przysługuje w wysokości dokonanej darowizny, ale w kwocie nie wyższej niż 6% dochodu podatnika. Owe 6% darowizn nie może być przekazane na wszystkie cele dobroczynności liczone łącznie. Jeśli łącznie wartość darowizny przekracza 6% dochodu, odliczeniu podlega maksymalnie właśnie 6%, a jakakolwiek nadwyżka nie jest odliczana.

Do sumy tej nie wlicza się darowizn na cele charytatywno–opiekuńcze Kościoła. Decydującym będzie zatem cel przekazanej darowizny. Odrębnie traktuje się przelewy na cele kultu religijnego w Kościele, a odrębnie darowizny na cele charytatywno–opiekuńcze realizowane przez Kościół. Tych drugich nie ujmuje się w limicie 6% dochodów – wyjaśnia serwis pit.pl.

Innym rodzajem ulgi jest darowizna na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Może być ona odliczona w całej wartości, nawet do 100% osiągniętego dochodu. Przykładowo zatem, darowizna „na budowę kościoła” będzie darowizną na cele kultu religijnego (ograniczenie do 6% dochodu), a przelew „na utrzymanie kościelnego ośrodka pomocy bezdomnym” będzie darowizną na cele charytatywno-opiekuńcze Kościoła (bez limitu).

Darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą – wskazuje art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego w RP – są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz – w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny – sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność. W przypadku darowizn na inne cele obowiązują ogólne przepisy podatkowe.