Msza św. o beatyfikację sługi Bożego Jánosa Esterházyego

W intencji beatyfikacji sługi Bożego Jánosa Esterházyego oraz o wypełnienie jego duchowego testamentu – o pojednanie narodów Europy Środkowej odprawiona zostanie 19 marca (niedziela) br. Msza św. o godz. 13.15 w kościele bł. Władysława z Gielniowa w Warszawie-Ursynowie. Na Eucharystię, której przewodniczyć będzie kard. Kazimierz Nycz, metropolita warszawski zaprasza Stowarzyszenie Jánosa Esterházyego RECONCILIATIO.

Po Mszy św. nastąpi otwarcie wystawy plenerowej poświęconą życiu i działalności sługi Bożego. Przed kościołem bł. Władysława z Gielniowa stoi pomnik – popiersie Jánosa Esterházyego.

Msze św. o beatyfikację sługi Bożego Jánosa Esterházyego będą też odprawione w Krakowie i we Wrocławiu.

Z kolei 25 marca 2023 r. (sobota) o godz. 16.30 w Archikatedrze Św. Jana Chrzciciela będzie miała miejsce polska premiera Oratorium In memoriam Servi Dei János Esterházy „W Krzyżu Pojednanie”. Wykonana je węgierski Chór Męski Św. Efrema i soliści: Beáta Breinich – sopran, solistka Węgierskiej Opery Narodowej oraz Tamás Kirkósa – wiolonczela.

Koncert Oratorium In memoriam János Esterházy będzie polską premierą tego dzieła. Marzec to szczególny miesiąc z uwagi na rocznice urodzin i śmierci głównego bohatera Oratorium, jak też z uwagi na narodowe święto Węgier oraz Dzień Przyjaźni Polsko-Węgierskiej. Prapremiera utworu, skomponowanego na cześć męczeństwa sługi Bożego odbyła się przy okazji uroczystości rocznicy jego pogrzebu, którą prowadził 17 września 2022 r. abp Marek Jędraszewski, metropolita krakowski i biskupi polowi Słowacji oraz Węgier w Centrum Pielgrzyma Jánosa Esterházyego w Alsóbodok/Dolné Obdokovce na Słowacji.

Kompozytorem muzyki Oratorium jest Béla Faragó, wyróżniony nagrodą Ferenca Erkela, profesor nadzwyczajny Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta w Budapeszcie, członek Rady Publicznej Węgierskiej Akademii Sztuki.

Tekst Oratorium, autorstwa Boglárki Cziglényi, prezentuje fragmenty listów Jánosa Esterházyego, jego modlitwy oraz fragmenty dziennika jego siostry Márii Esterházy-Mycielskiej, łącząc je z łacińskimi tekstami katolickiej Mszy. Chodzi o okres powojenny, gdy ciężko chorego, skazanego na śmierć Esterházyego sprowadzono z gułagu do Czechosłowacji i więziono w najsurowszych, komunistycznych więzieniach. W ten sposób utwór, poprzez podnoszącą na duchu siłę muzyki, upamiętnia nie tylko długoletnie konanie i duchową niezłomność byłego polityka, który stał się męczennikiem, ale także prawdziwą miłość braterską i siostrzaną, poprzez podnoszącą na duchu siłę muzyki.

Fragmenty Oratorium można również usłyszeć w trzyczęściowym węgierskim filmie dokumentalnym pt. „Tryptyk. Życie i męczeństwo Jánosa Esterházyego”, autorstwa Dezső Zsigmonda i Jánosa Csányiego (koprodukcja MTVA i TVP).

Chór Męski Świętego Efrema powstał w 2002 roku, dziś jest jednym z najbardziej popularnym zespołów wokalnych na Węgrzech. Członkowie Chóru obdarzeni są wyjątkowymi zdolnościami wokalnymi i wysokiej rangi kwalifikacjami muzycznymi. Chór regularnie koncertuje w najważniejszych ośrodkach muzycznych i na festiwalach w Europie. Jest organizatorem Festiwalu Orientale Lumen w Bazylice św. Stefana w Budapeszcie. Regularnie koncertuje podczas Budapest Spring Festival Marathon Budapest Festival Orchestra, Festiwalu Muzyki Współczesnej w Pannonhalma i Zemplen Music Festival. Chór otrzymał Pro Cultura Minoritatem Hungariae – nagrodę za promowanie kultury na Węgrzech i za granicą. Otrzymał również nagrody Budapest Brand and the Hungarian Heritage Prizes. W ciągu ostatnich 5 lat wielokrotnie koncertował w wielu krajach Europy i Ameryki.

Koncert jest współfinansowany przez Instytut Współpracy Polsko-Węgierskiej im. Wacława Felczaka. Wydarzenie zostało objęte honorowym patronatem Ambasady Węgier w Warszawie oraz Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. Współorganizatorem wydarzenia jest Instytut Liszta – Węgierskie Centrum Kultury Warszawa.

Stowarzyszenie Jánosa Esterházyego RECONCILIATIO powstało pod koniec roku 2021. Założyli je świeccy z krajów Grupy Wyszehradzkiej, którzy chcą naśladować Jánosa Esterházyego jako przykład służby Ewangelii i życia społecznego, opartego na niej. Wśród celów Stowarzyszenia są m.in. szerzenie prawdy o słudze Bożym, który do dziś według prawa Czech i Słowacji uznawany jest za wojennego zbrodniarza, szerzenie jego kultu oraz wcielanie jego duchowego dziedzictwa, w którym naczelne miejsce ma pojednanie, oparte na przebaczeniu oraz solidarnej współpracy ludzi i narodów. Organizuje koncerty, wystawy, konferencje, wspiera publikacje i różne dzieła kultury m.in. dramat poświęcony kandydatowi na ołtarze wystawiony w Teatrze Narodowym w Budapeszcie, wystawy malarskie, koncerty) Przewodniczącym Stowarzyszenia jest dr Imre Molnár, historyk, socjolog, b. dyplomata. Jego siedziba znajduje się w Eger, przy klasztorze franciszkanów.

János Esterházy urodził się 14 marca 1901 w zamożnej rodzinie ziemiańskiej z arystokratycznego rodu Esterházych w miejscowości Nyitraújlak na tzw. Górnych Węgrzech (dziś jest to wieś Veľké Zálužie w powiecie nitrzańskim w zachodniej Słowacji). Jego matka – Elżbieta (Elisabeth; 1875-1955) była córką hrabiego Stanisława Tarnowskiego (1837-1917; rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego), stąd w żyłach przyszłego sługi Bożego płynęła także krew polska, a on sam poczuwał się do związków z naszym krajem. Dało to o sobie znać szczególnie w latach II wojny światowej, gdy pomagał Polakom uciekać przez Węgry z okupowanego kraju. Przede wszystkim jednak był działaczem mniejszości węgierskiej w przedwojennej Czechosłowacji, a zarazem głęboko wierzącym katolikiem, kierującym się w swej działalności publicznej wartościami chrześcijańskimi.

Szkołę średnią ukończył w swych stronach rodzinnych a studia wyższe w zakresie handlu – w Budapeszcie. Wrócił następnie do majątku rodzinnego na terenie dzisiejszej Słowacji. W 1924 poślubił hrabiankę Lívię Serényi, z którą miał syna Jánosa i córkę Alice (po węgiersku Alíz). Na początku lat trzydziestych włączył się w działalność polityczną jako przedstawiciel mniejszości węgierskiej. Już w 1931 objął kierownictwo Ligi Węgrów w Czechosłowacji, a w rok później stanął na czele Krajowej Partii Chrześcijańsko-Socjalistycznej. W 1935 został posłem do Zgromadzenia Federalnego ówczesnej Czechosłowacji z okręgu koszyckiego i mandat ten pełnił do rozpadu państwa po Układzie Monachijskim w 1939.

Przez cały ten czas bronił w parlamencie kulturalnych, gospodarczych i językowych praw swych rodaków mieszkających w Słowacji. W pewnym okresie był zwolennikiem szerokiej autonomii Słowacji w ramach federalnego państwa czesko-słowackiego, zaproponowanej przez Słowacką Partię Ludową ks. Andreja Hlinki. W 1935 razem z nią poparł wybór Edvarda Beneša na prezydenta państwa.

W 1936 wybrano Esterházego na przewodniczącego Zjednoczonej Partii Węgierskiej, ale nie przyjął on wysuniętej przez Beneša propozycji wejścia w skład rządu. Odtąd – według źródeł czeskich i słowackich – działał na rzecz rozbicia federacji czechosłowackiej (był zarejestrowany jako agent „Szalma”) i włączenia Słowacji wraz z Rusią Zakarpacką w skład Węgier. W memorandum, wręczonym wówczas szefowi misji brytyjskiej w Pradze Walterowi Runcimanowi domagał się w imieniu słowackich Węgrów prawa do życia we własnym państwie, powołując się na 14 punktów Deklaracji prezydenta USA Woodrowa Wilsona.

Gdy 2 listopada 1938, na mocy tzw. arbitrażu wiedeńskiego, południowa część Słowacji przypadła Węgrom, jako poseł uroczyście witał wojska węgierskie wkraczające pod wodzą Miklósa Horthiego do Koszyc. On sam pozostał jednak w Słowacji, zakładając tam Partię Węgierską w Słowacji. W Bratysławie zaczął wydawać dziennik „Új Hírek” (Nowe Wiadomości), a gdy miejscowe władze go zakazały – „Magyar Hírlap” (Wiadomości Węgierskie). Od 1939 był posłem do parlamentu słowackiego jako jedyny przedstawiciel mniejszości węgierskiej. Z zadowoleniem przyjął utworzenie 14 marca 1939 (w dniu swoich 38. urodzin) niezależnego państwa słowackiego. W 1941 założył w Bratysławie wydawnictwo „Madách”, rok później odnowił działalność związku kulturalnego „Szemle”.

15 maja 1942 jako jedyny poseł głosował przeciwko ustawie o wysiedleniu Żydów ze Słowacji, za co ostro skrytykowała go miejscowa prasa. W latach II wojny światowej pomagał Czechom, Słowakom i Żydom w ucieczce i przedostawaniu się na Węgry. Po klęsce wrześniowej 1939 organizował przerzuty polskich żołnierzy i cywilów na Węgry, wykorzystując przy tym swój immunitet parlamentarny. Między innymi osobiście przewiózł do Budapesztu gen. Kazimierza Sosnkowskiego. W 1944 protestował przeciw okupacji państwa węgierskiego przez wojska niemieckie.

Gdy pod koniec tegoż roku Bratysławę i całą Słowację zajęły wojska sowieckie, został aresztowany, ale po 12 dniach go zwolniono. Nie zapomniał o swych rodakach w Słowacji i o ich losie rozmawiał m.in. z reprezentującym rząd Gustavem Husákiem, który zresztą przyczynił się do aresztowania go przez NKWD i wywiezienia go na Łubiankę. Kilka miesięcy spędził na Syberii (podczas gdy Słowacki Trybunał Narodowy w Bratysławie skazał go na karę śmierci), jednakże w 1949 powrócił do kraju. Tu wyrok śmierci zamieniono mu na dożywocie i zmarł w więzieniu w Mírovie na Morawach (a właściwie w szpitalu więziennym) 8 marca 1957.

Przez wiele lat komuniści czechosłowaccy uważali go za zdrajcę, który jeszcze przed wojną dążył do rozpadu państwa i do przyłączenia Słowacji do Węgier, a w czasie wojny współpracował z Niemcami i separatystami słowackimi. Mimo że były dowody pomagania prześladowanym Żydom oraz Czechom i Słowakom, przeważał pogląd, że Esterházy bardziej szkodził niż pomagał Czechosłowacji. Ślady tamtych sporów i opinii dają o sobie znać jeszcze dzisiaj w rozbieżnościach ocen postawy tego polityka między historykami słowackimi (a także czeskimi) i węgierskimi. Ci pierwsi są zdecydowanymi przeciwnikami ewentualnej beatyfikacji obecnego sługi Bożego.

Strona węgierska podkreśla jego głęboko katolickie przekonania i wierność wartościom chrześcijańskim, co kazało mu upominać się i bronić uciskanych i prześladowanych, a do tego grona należeli Węgrzy w państwie czechosłowackim. Stanowili tam mniejszość i to nawet tam, gdzie przeważali liczebnie, ale formalnie byli traktowani jak mniejszość, a ich prawa były często łamane. Z pism i przemówień, jakie pozostały po Esterházym, przebija z jednej strony duma z przynależności do narodu węgierskiego i troska o zachowanie jego tożsamości etnicznej, religijnej, kulturalnej i innej, z drugiej zaś szacunek dla innych narodów, zwłaszcza sąsiednich i dążenie do wspólnego budowania przyszłości na zasadach chrześcijańskich.

Najwyższa prokuratura Federacji Rosyjskiej zrehabilitowała Esterházego 21 stycznia 1993 r. Wkrótce potem dyrektor Biura Dokumentacji Holokaustu w Wiedniu Simon Wiesenthal wezwał władze Słowacji do podjęcia podobnej decyzji. Zaapelowali o to także ministrowie spraw zagranicznych: Austrii – Alois Mock w 1999 i Węgier – János Mártonyi w 2001, ale rząd w Bratysławie dotychczas tego nie zrobił. W maju 2010 Instytut Yad Vashem w Jerzolimie wyraził „uznanie i wdzięczność” węgierskiemu politykowi za ratowanie Żydów w czasie wojny. W 2011 Liga Przeciwko Zniesławieniu (ADL) przyznała mu in memoriam odznaczenie „Za odwagę” za jego sprzeciw wobec słowackich ustaw wymierzonych w Żydów.

Władze polskie doceniły jego pomoc niesioną naszym rodakom w czasie II wojny światowej i 23 marca 2009 ówczesny prezydent Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Jánosa Esterházego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. 25 marca 2019 w Krakowie abp Marek Jędraszewski otworzył oficjalnie proces beatyfikacyjny tego węgierskiego męża stanu i katolickiego działacza społeczno-politycznego. A jego postulatorem jest polski franciszkanin o. Paweł Cebula. W czerwcu 2011 przed kościołem bł. Władysława z Gielniowa w Warszawie stanął pomnik Esterházego, a 1 maja 2013 w Szczawnicy odsłonięto tablicę ku jego czci.