Stawanie się mądrym profesorem i studentem to na katolickiej uczelni główny obowiązek

Rektor KUL ks. prof. Mirosław Kalinowski poprowadził rozważania do Apelu Jasnogórskiego w Częstochowie. Nawiązał w nich do orędzia jakie skierował do przedstawicieli uczelni Jan Paweł II 6 czerwca 1979 roku, mówiąc o tym, że celem uniwersytetu jest wiedza, autentyczna mądrość. – – Stawanie się nie tylko wykształconym, ale przede wszystkim mądrym profesorem i studentem powinno być w katolickiej uczelni głównym celem i obowiązkiem – mówił.

Czym one się różnią, a w czym są do siebie podobne? – Wokół nich toczy się życie uniwersyteckie. Wiedza kojarzy się z gromadzeniem i zapamiętywaniem faktów, z postawą encyklopedysty. Mądrość wymaga logicznego myślenia, wprowadza ład umysłu, czyni z człowieka, który zdobył wiedzę, myśliciela – zauważa ks. prof. Kalinowski.

W rozważaniu rektor KUL nawiązał również do roli wspólnoty akademickiej – pracowników i studentów, którzy są świadomi różnic jakie zachodzą między mądrością i wiedzą. – Pragniemy zrobić wszystko co w naszej mocy, by nikt nie zarzucił nam tego, co mówili Ojcowie Kościoła o niektórych starożytnych filozofach: posiedli ogromną wiedzę, ale w życiu często nie kierowali się mądrością. Naszym celem powinno być osiągnięcie postawy, o której pisał św. Bazyli Wielki, jeden z wybitnych teologów greckich z IV wieku, który najpierw posiadł rozległą wiedzę podczas studiów w Atenach, a następnie poszukiwał mądrości w kontemplacji Słowa Bożego – powiedział ks. prof. Kalinowski.

Jak zauważa rektor KUL, bardzo ważne jest, by w procesie nabywania wiedzy i mądrości ustrzec się pychy, poczucia stawania się kimś lepszym od innych. – Stawanie się nie tylko wykształconym, ale przede wszystkim mądrym profesorem i studentem powinno być w katolickiej uczelni głównym celem i obowiązkiem. Obcujemy przecież często w naszych badaniach z mądrością Bożą, która wyjaśnia przyczyny świata i nadaje sens życiu ludzkiemu – podkreślił rektor KUL.

Ks. prof. Kalinowski zwrócił też uwagę na aspekt mądrości krzyża i umiejętne, pełne nadziei i pokory przyjmowanie i przeżywanie wszelkich trudnych doświadczeń, zarówno w życiu osobistym, jak i społecznym, zwłaszcza w dobie groźnego wciąż koronawirusa.