Zakończył się remont archikatedry lubelskiej

-Ponad 20 lat temu abp Józef Życiński podjął odważną decyzję o przystąpieniu do remontu katedry. Jej mury mówią o nierozerwalnym związku naszej kultury z Ewangelią – powiedział abp Stanisław Budzik. Metropolita lubelski przewodniczył wczoraj Eucharystii dziękczynnej z okazji zakończenia odnowienia lubelskiego kościoła archikatedralnego p.w. św. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty. Remont świątyni zapoczątkował przed 22 laty abp Józef Życiński.

W swojej homilii abp Budzik mówił o wielkiej wartości wiary. – Ona tworzy i rodzi piękno. Wzniesiona 100 lat temu świątynia archikatedralna jest świadectwem żarliwej wiary wielu pokoleń. Jej mury mówią o nierozerwalnym związku naszej kultury z Ewangelią. Wspominają bogatą przeszłość naszego miasta, niedawno obchodziło 700 lecie nadania praw miejskich – tłumaczył abp Budzik.

Hierarcha zauważył, że lubelska matka kościołów jest wielowiekowym świadkiem przeszłości Lublina. – To tu znajduje się krzyż Trybunalski. Wiernych z archidiecezji i z całej Polski przyciąga obraz Matki Bożej Płaczącej, nie tak dawno przeżywaliśmy 70-lecie wydarzeń związanych z lubelskim cudem. Pielgrzymów i turystów przyciąga zakrystia akustyczna oraz katedralny skarbiec, podziw budzi jednolita polichromia Józefa Meiera z połowy XVIII w., szereg pięknych kaplic, cennych obrazów i epitafiów – wymieniał abp Budzik.

Metropolita lubelski wyraził wdzięczność wobec wszystkich zaangażowanych w dzieło restauracji dawnego kościoła jezuitów. – Dziękujemy wszystkim, którzy wspierali to dzieło. Ponad 20 lat temu abp Józef Życiński podjął odważną decyzję o przystąpieniu do remontu katedry. Znalazł wtedy odpowiedniego człowieka, ks. prał. Adama Lewandowskiego, który cały ten okres był sercem, mózgiem i duszą tego historycznego dzieła. Wspominamy z wdzięcznością licznych ofiarodawców i pracowników konserwacji zabytków – mówił.

Prace nad remontem lubelskiej archikatedry pw. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty rozpoczęły się w 1998 r. Obejmowały najpierw wzmocnienie konstrukcji fundamentów, podziemi, wymianę posadzki aż do więźby dachowej oraz remont zakrystii akustycznej i skarbca, w którym umieszczono odrestaurowane naczynia i szaty liturgiczne. We wnętrzu zostały poddane konserwacji wszystkie ołtarze, obrazy, rzeźby oraz polichromia. Ostatnim etapem prac był remont organów oraz pomieszczeń na chórze.

Świątynia pierwotnie pełniła funkcję kościoła klasztornego jezuitów. Wzniesiona w duchu baroku, według projektu Jana Marii Bernardoniego i Józefa Bricciego, z fundacji Bernarda Maciejowskiego.

Barokowa fasada przebudowana została w 1820 r. z wykorzystaniem form klasycystycznych według projektu Corazziego. Portyk przekształcony w latach 1845-53, odbudowany w latach 1946-51 według projektu Czesława Gawdzika.

Wnętrze utrzymane jest w stylu wczesnobarokowym. Po pożarze w 1752 r. zniszczone sztukaterie zastąpiono freskami, wykonanymi przez Józefa Majera. Pokrywają one całe wnętrze świątyni, zakrystii i skarbca, a przedstawiają sceny biblijne i historię zakonu jezuitów. Polichromię odnowiono w latach 1952-55.