Zakończyła się peregrynacja relikwii św. Piusa X w jego rodzinne strony

Zakończyła się peregrynacja relikwii św. Piusa X w jego rodzinne strony w diecezji Treviso, w północno-wschodnich Włoszech. Mszy św. kończącej tę pielgrzymkę przewodniczył 15 października w Riese sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej kard. Pietro Parolin.

W homilii nazwał papieża z lat 1903-1914 człowiekiem „zakochanym w Bogu” i „w Ewangelii Jezusa, który chciał, by wszyscy znali katechizm”. Był „zakochany w Jezusie w Eucharystii, do której wszystkich zapraszał”. Kochał też ubogich, „dla których pozbawiał się nawet codziennego pożywienia, aby ich wesprzeć, ulżyć ich niedoli, zaspokoić ich życiowe potrzeby”.

Hierarcha nazwał św. Piusa X także człowiekiem pokoju, a nawet „pacyfistą ante litteram” w obliczu I wojny światowej. Wskazał, że to właśnie z „serca pełnego obecności Boga i bezgranicznej miłości bliźniego” zrodziła się w nim „głęboka miłość do pokoju i odrzucenie wojny”.

Tygodniową pielgrzymkę relikwii zorganizowano z okazji 120. rocznicy wyboru Piusa X. Przeszklona trumna z jego ciałem na co dzień znajduje się w bazylice św. Piotra w Watykanie. Przed rozpoczęciem peregrynacji dokonano weryfikacji stanu doczesnych szczątków papieża.

Rocznicowe obchody zorganizowały: diecezja Treviso, gmina i parafia w Riese, gdzie urodził się przyszły papież, oraz Fundacja im. Giuseppe Sarto. Mają one na celu poszerzenie wiedzy o ich wielkim krajanie, a także wzmożenie jego czci w jego rodzinnych stronach.

Przyszły papież Pius X urodził się jako Giuseppe Sarto w 1835 r. w Riese koło Treviso jako drugie z dziesięciorga dzieci listonosza i krawcowej. Po studiach teologicznych przyjął w 1858 r. święcenia kapłańskie. Był kolejno: wikariuszem, proboszczem, ojcem duchownym i rektorem seminarium, kanclerzem kurii. Jednocześnie pasjonował się matematyką i astronomią, budował zegary słoneczne w regionie weneckim.

Jako biskup Mantui od 1884 r. okazywał ogromny szacunek ludziom prostym, był bardzo wrażliwy na ich potrzeby. W podległym mu seminarium diecezjalnym wprowadził nowe metody studiowania Biblii i historii Kościoła oraz ekonomię społeczną. W 1893 r. Leon XIII mianował go kardynałem i patriarchą Wenecji.

W 1903 r. został wybrany papieżem. Wówczas zreformował kurię rzymską, rozpoczął reformę prawa kanonicznego i odnowił liturgię, ustanowił Papieski Instytut Biblijny. Szczególnie przyczynił się do ożywienia pobożności eucharystycznej wprowadzając zwyczaj częstej spowiedzi i Komunii św. Wydał także dekret o wczesnej Komunii św., po którym otrzymał wielką ilość listów od dzieci. Zapraszał też do Watykanu dzieci z rzymskich parafii, które właśnie przystąpiły do pierwszej Komunii św. i prosił je o modlitwę za Kościół. Dlatego też nazwano go „papieżem dzieci”.

Zwalczał współczesne poglądy relatywizujące i skrajnie racjonalizujące naukę katolicką, szczególnie występował przeciwko modernizmowi, który potępił w encyklice „Pascendi dominici gregis”. Nie pozwalał także, by laickie rządy państw, m.in. Francji, Hiszpanii i Niemiec, decydowały o życiu religijnym, prawie kościelnym, polityce personalnej diecezji, itp.

W 1914 r., po zamachu na arcyksięcia Ferdynanda w Sarajewie, wydał orędzie do państw, usiłując zażegnać groźbę wojny, jednak bezskutecznie. Zmarł wkrótce po jej wybuchu, 21 sierpnia 1914 r.

Papież Pius XII beatyfikował go w 1951 r., a trzy lata później dokonał jego kanonizacji. Jego relikwie znajdują się w kaplicy Ofiarowania NMP w bazylice św. Piotra w Watykanie. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 21 sierpnia.

Wstawiennictwu i modlitwie św. Piusa X jeszcze za jego życia przypisywano wiele cudów, m.in. uzdrowienie z paraliżu i raka, przywrócenie wzroku. Kiedy w podobnych sytuacjach mówiono o nim „Święty” (po włosku „il Santo”), papież odpowiadał: „Nazywam się Sarto, a nie Santo!”.

Wikariusz generalny diecezji prał. Giuliano Brugnotto podkreśla, że Pius X był – mówiąc słowami papieża Franciszka – pasterzem o zapachu owiec. Znał potrzeby wiernych w terenie. Gdy jako ksiądz został dyrektorem szkoły w Salzano, otworzył klasę dla dziewcząt, choć wówczas nie przewidywano dla nich nauki. Pomagał ofiarom epidemii cholery.Promował tydzień modlitw o jedność chrześcijan. Interesował się światem sportu. Za jego pontyfikatu w Watykanie organizowano w latach 1905-1908 mistrzostwa w lekkoatletyce, a rzymskie parafie organizowały niedzielne zawody sportowe w obecności papieża. Rywalizowali w nich także niepełnosprawni sportowcy, na czterdzieści lat przed powstaniem ruchu paraolimpijskiego.