Z powodu koronawirusa nie będzie obchodów rocznicy intronizacji patriarchy Eliasza II

Z powodu pandemii koronawirusa w tym roku nie będzie żadnych uroczystych obchodów kolejnej, tym razem 43. rocznicy wyboru i intronizacji katolikosa-patriarchy całej Gruzji Eliasza II. Oficjalnie objął on ten urząd 25 grudnia 1977 i pełni go do dzisiaj, będąc najdłużej panującym zwierzchnikiem lokalnego Kościoła prawosławnego na świecie. Oznajmiając o odwołaniu świętowania 43-lecia patriarszej posługi Eliasza agencja prasowa Sputnik-Gruzja podała jednocześnie, iż w tym dniu weźmie on udział w liturgii w patriarszym soborze katedralnym w Tbilisi.

Sam zainteresowany poprosił księży, aby pomodlili się w jego intencji oraz za Kościół gruziński i za cały kraj w swych eparchiach (diecezjach), a wszyscy, którzy chcieliby złożyć mu życzenia z okazji dzisiejszej rocznicy, mogą odmówić w tej intencji Psalm 90 [mówiący o opiece Bożej nad człowiekiem – KAI], modlitwę „Drzwi miłosierdzia otwórz nam” oraz spełnić jakiś dobry uczynek na rzecz potrzebujących.

Metropolita arcybiskup Mcchety i Tbilisi, katolikos patriarcha całej Gruzji Eliasz II (w świecie Erekle Guduszauri-Sziolaszwili) urodził się 4 stycznia 1933 w Ordżonikidze (obecnie Władykaukaz). W 1957 ukończył Moskiewskie Seminarium Duchowne, a w 3 lata później – także Moskiewską Akademię Duchowną. Postrzyżyny mnisze i przyjęcie imienia Eliasza ku czci proroka biblijnego odbyły się 16 kwietnia 1957. Święcenia kapłańskie przyjął 10 maja 1959. Gdy miał 40 lat, 25 sierpnia 1963 został biskupem Batumi i Szemokmedi, skąd 1 września 1967 przeniesiono go na podobne stanowisko eparchii batumskiej i abchaskiej (od 1969 nosił tytuł metropolity).

Po śmierci 9 listopada 1977 ówczesnego patriarchy Dawida V 23 grudnia tegoż roku Sobór Lokalny Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego (GKP) wybrał go (nie bez nacisków ówczesnych władz komunistycznych) na swego zwierzchnika. Swój urząd objął dwa dni później. Jest obecnie najdłużej sprawującym swój urząd przywódcą lokalnego Kościoła prawosławnego na świecie.

Na tym stanowisku doczekał się zmian politycznych w ZSRR, przywrócenia w tym kraju pełnej wolności religijnej oraz rozpadu Kraju Rad i utworzenie niepodległego państwa gruzińskiego. Dzięki temu, a także dzięki własnym staraniom udało mu się znacznie rozwinąć i rozbudować struktury GKP. Między innymi liczba eparchii wzrosła z niespełna 20 na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych do 49 (w tym siedmiu za granicą) obecnie. Gdy Eliasz II obejmował swój urząd pod koniec 1977, było tam 48 czynnych świątyń, to obecnie działa ich tam ponad tysiąc. W ciągu tych ponad 40 lat otwarto w Gruzji kilka nowych szkół duchownych, w tym akademie duchowne w Tbilisi i Gelati a w stolicy wzniesiono największą w kraju cerkiew – sobór patriarszy Trójcy Świętej.